Η μεταπολεμική περίοδος, αλλά ειδικά οι δεκαετίες από το 1960 και εξής, συνέβαλαν στον αναπροσανατολισμό των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών προς νέα κριτικά εγχειρήματα που τις απομάκρυναν από το παλαιότερο «ανθρωπιστικό παράδειγμα» του 19ου αιώνα αλλά και ανέδειξαν νέους χώρους διεπιστημονικότητας τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλες επιστημονικές πειθαρχίες και πεδία σκέψης. Παράλληλα, η έκρηξη του μαζικού πανεπιστημίου κατά τις τελευταίες δεκαετίες μετέβαλε το εκπαιδευτικό αλλά και το ερευνητικό τοπίο εντός του οποίου αναπτύσσεται το επιστημονικό έργο, ενώ επαναπροσδιόρισε τις συστοιχήσεις ή μη με την «αγορά εργασίας».
Σ΄αυτό το πλαίσιο, οι σύγχρονες ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες αντιμετωπίζουν σύνθετα ζητήματα που αφορούν κυρίως στην εξισορρόπηση μεταξύ της υψηλής εξειδίκευσης, της μαζικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όλων των μορφών αλλά και της παραγωγής κριτικού επιστημονικού λόγου και στοχασμού. Η παρέμβαση εστιάζει σε τρία από αυτά τα ζητήματα: α. στην ανάγκη διασφάλισης της υψηλής εξειδίκευσης αλλά και του κριτικού επιστημονικού στοχασμού, β. στις προοπτικές των διεπιστημονικών συναντήσεων αλλά και των διακλαδώσεων στα προγράμματα σπουδών καθώς και στις διαφορετικές στοχεύσεις τους μέσα στο σύγχρονο τοπίο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και γ. στην ανάγκη «αξιολόγησης» ορισμένων κριτηρίων αξιολόγησης των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών με έμφαση στις «βιβλιομετρικές μεθόδους» και στους «δείκτες απήχησης» (impact factors).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου