Το παρόν και το μέλλον των ανθρωπιστικών σπουδών στο πανεπιστήμιο καθορίζεται από τις πιέσεις που ασκούνται από δύο διαφορετικές αλλά αλληλένδετες κατευθύνσεις. Η πρώτη πίεση αφορά τη σχέση των ανθρωπιστικών επιστημών με τη λεγόμενη «αγορά εργασίας». Για δεκαετίες οι ανθρωπιστικές επιστήμες στην Ελλάδα ήταν επικαθορισμένες από την αγορά εργασίας, δηλαδή τις ανάγκες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τις τελευταίες δεκαετίες η πλήρης αποσύνδεση των ανθρωπιστικών επιστημών από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έχει δημιουργήσει την κοινωνική πίεση για να προσαρμοστούν τα προγράμματα σπουδών των τμημάτων που θεραπεύουν τις ανθρωπιστικές επιστήμες στις απροσδιόριστες ανάγκες μιας ασαφούς αγοράς εργασίας.
Η δεύτερη πίεση που θα με απασχολήσει είναι η απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο της γενικότερης συρρίκνωσης του κράτους αλλά και της τρέχουσας δημοσιονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις μειώνουν τα κονδύλια και πιέζουν τα πανεπιστημιακά τμήματα είτε να εξεύρουν πόρους προσαρμοζόμενα στις ανάγκες της «αγοράς» είτε να πάψουν να λειτουργούν. Για τις ανθρωπιστικές επιστήμες αυτό το δίλημμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει: χωρίς δημόσια χρηματοδότηση τα αντίστοιχα θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της εξαφάνισης. Άρα, σε αυτή τη συγκυρία αυτό που αποκτά ευρύτερη σημασία δεν είναι η δυνατότητα προσαρμογής των ανθρωπιστικών επιστημών στις νέες «πραγματικότητες» αλλά το άνοιγμα μιας ευρύτερης συζήτησης για την έννοια του «δημόσιου» και η αναγκαιότητα της υπεράσπισής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου